Je hoort ze vaak voordat je ze ziet. Een diep gesnuif, het ritselen van gras, het plonsen van hoeven in modder. En dan ineens duiken ze op: een muur van donkere lijven, glimmend in het ochtendlicht, met ogen die je rustig – of juist heel indringend – aankijken. De Afrikaanse buffel is geen dier dat je zomaar passeert. Hij is de bush. Massief, kalm, krachtig. En tegelijk onvoorspelbaar.

Buffels leven in grote kuddes, soms met honderden tegelijk. De vrouwtjes en hun jongen vormen de kern, terwijl de mannetjes – herkenbaar aan hun nog indrukwekkendere horens en dikkere nek – zich vaak losmaken in kleine “bachelor groups”. Die zie je soms alleen bij een waterpoel staan, half in de modder, vol muggen maar o zo tevreden. Toch, onderschat ze niet: een oude buffelstier met een slecht humeur kan zelfs de dapperste leeuw laten twijfelen.

Hun bijnaam in Zuid-Afrika is niet voor niets 'black death'. Niet omdat ze kwaadaardig zijn, maar omdat ze hun kudde beschermen met een verbeten loyaliteit. Een gewonde buffel? Die laat je beter met rust. Zelfs leeuwen jagen alleen in groep op deze tanks op poten. En als de kudde terugslaat, dan gaat dat met een donderend geweld dat je nog lang hoort nadreunen.

Toch is er iets majestueus aan ze. Hoe ze samen bewegen, de horens glanzend in de zon, kalm kauwend op het ritme van de savanne. Ze houden van water en stofbaden, van modder en gezelschap. En als je geluk hebt, zie je een ossenpikker op hun rug meeliften – een kleine vogel die teken eet terwijl de buffel onverstoorbaar doorgraast. Een perfect Afrikaans duo.