De Pel’s visuil is de legende van het water. Met zijn roestbruine verenkleed, donkere ogen en enorme spanwijdte tot anderhalve meter, is hij een van de meest indrukwekkende uilen ter wereld. En toch hoor of zie je hem zelden. Hij is de schaduw van de rivier, de geest van het water.

Zijn naam dankt hij aan de Nederlandse zoöloog Hendrik Severinus Pel, die in de 19e eeuw de eerste was die deze soort beschreef aan de West-Afrikaanse kust. Sindsdien is de uil synoniem geworden met de ongetemde wateren van Afrika.

Overdag rust hij in de dichte bladerkronen van bomen langs rivieren. ’s Nachts zit hij stil boven het wateroppervlak, turend naar beweging. Met één snelle duik grijpt hij zijn prooi — vissen, kikkers, soms zelfs kleine watervogels —en keert terug naar zijn tak om in stilte te dineren. Zijn vleugels maken nauwelijks geluid, en zijn roep is een diep, brommend “huu-hu-hu” dat over het water draagt als mist.

Voor vogelliefhebbers is hij een ware trofee: een 'life bird' die vaak jaren op zich laat wachten. Wie hem eenmaal heeft gezien, vergeet het nooit meer —want het voelt alsof de rivier zelf even tot leven kwam.