Als je door een Zuid-Afrikaans woud loopt en ineens iets kleins hoort ritselen, stop dan. Grote kans dat het een blauwe duiker is — een van de kleinste en meest charmante antilopen van het continent. Ze weegt amper vijf kilo, is niet veel groter dan een kat, en beweegt met de gratie van een vallend blad.

Haar naam heeft ze te danken aan haar blauwgrijze vacht, die in het gefilterde boslicht een bijna zilveren gloed krijgt. Ze leeft het liefst in de schaduw, waar ze zich veilig voelt tussen varens en wortelstelsels. Overdag is ze stil, alert, en altijd klaar om weg te duiken bij het minste geluid — vandaar de naam 'duiker'.

Ze leven meestal in paartjes, en hoewel ze verlegen lijken, zijn ze allesbehalve saai. Blauwe duikers communiceren met zachte piepjes en geursporen, en hebben een verrassend scherp geheugen voor hun bospaadjes. Ze eten bladeren, fruit, bloemen — en soms pikken ze zelfs gevallen vruchten die door apen zijn laten vallen.

Wie goed kijkt, ziet dat ze niet echt blauw zijn, maar een subtiele mix van grijs, bruin en glans. Toch lijken ze, in het juiste licht, even op te lichten — als een klein wonder tussen schaduw en zon.