Er is niets subtiels aan de blauwe gnoe. Met zijn brede schouders, gekromde horens en die eeuwige, ietwat verwarde blik is hij de onbedoelde komiek van de bush. Maar laat je niet misleiden — achter dat lompe uiterlijk schuilt een overlever met een indrukwekkend uithoudingsvermogen.

Zijn naam blauw verwijst naar de staalgrijze gloed van zijn vacht in het zonlicht, niet naar zijn humeur. In feite is de gnoe zelden alleen. Hij leeft in enorme kuddes, vaak zij aan zij met zebra’s. Terwijl de zebra’s het hoge gras vertrappen, volgen de gnoes slim achteraan en grazen ze van het verse, jonge groen. Teamwork op z’n best.

Tijdens de paartijd veranderen de gnoe-stieren ineens in pure energie. Mannetjes rennen, burlen, vechten, en maken hun territorium duidelijk door de grond te bewerken met hun horens. Het is een spectaculair gezicht — een soort bushversie van een motorrally, maar dan met stof en spierkracht.

En dan is er natuurlijk de migratie — al is die grootschalige trek vooral iets van oostelijk Afrika, in Zuid-Afrika vind je kleinere, lokale versies: mini-exodussen van duizenden gnoes op zoek naar vers gras na regen. Een hypnotiserend tafereel dat de essentie van Afrika in één beeld vangt: stof, zon, en eindeloze beweging.