De bosbok is de introvert van de antilopewereld. Hij houdt van schaduw, stilte en een beetje privacy — en dat maakt hem soms lastig te vinden, maar des te mooier om te zien.

Zijn vacht is diepbruin tot roodachtig, versierd met fijne witte strepen en vlekken op de flanken. Mannetjes (bokken) zijn donkerder van kleur en dragen spiraalvormige horens, terwijl de vrouwtjes (geiten) kleiner en lichter zijn, met een zachtere uitstraling. Ze leven niet in kuddes zoals impala’s, maar meestal alleen of in kleine familiegroepjes, verscholen tussen struiken en bosranden.

De bosbok beweegt behoedzaam, bijna spookachtig stil. Hij vriest bij het minste geluid — oren gespitst, ogen scherp — en smelt dan weer geruisloos weg tussen de bladeren. Zijn voedsel? Bladeren, twijgen, fruit en bloemen, die hij met elegante precisie van struiken plukt.

Wie goed kijkt, ontdekt dat elke bosbok net iets anders getekend is. Geen twee hebben precies hetzelfde patroon — alsof de natuur elk dier met de hand beschilderde. En soms, in het zachte avondlicht, zie je hem even uit het struikgewas stappen. Dan blijft hij stil staan, kijkt recht naar je — en verdwijnt weer, alsof hij er nooit was.