Caracal

Er is iets hypnotiserends aan de caracal. Misschien zijn het die lange, zwarte oorpluimen die dansen bij elke beweging, of haar goudkleurige ogen die zelfs in de schemering lijken te gloeien. Ze is een jager van contrasten: schuw maar aanwezig, sierlijk maar dodelijk efficiënt.

In stilte beweegt ze door het gras, als een schaduw met poten. Eén plotselinge sprong, en ze vliegt letterlijk de lucht in — tot wel drie meter hoog — om een vogel uit de lucht te grijpen. Alsof ze even de zwaartekracht trotseert, puur op instinct en spierkracht. Er is geen kat in Afrika die dat kan evenaren.

Ze jaagt vooral ’s nachts en alleen, terwijl ze volledig vertrouwt op haar gehoor. Overdag zie je haar zelden, maar soms — als de zon laag staat en de bush gloeit — verschijnt ze even op een rots, perfect in balans. Dan lijkt ze haast te poseren, trots op haar gouden vacht en zwarte oorpunten.

De Afrikaanse naam rooikat (rode kat) past haar perfect: fel, snel en met een vleugje temperament. Boeren zijn niet altijd even blij met haar, maar wie haar in het wild ontmoet, voelt vooral bewondering. Want dit is geen roofdier dat zomaar rondzwerft — dit is de bush in zijn puurste vorm, vastgelegd in spieren en mystiek. Je ziet een luipaard, je voelt een leeuw… maar een caracal zie je alleen als zij dat wil.