De dikkopschildpad – internationaal bekend als de Loggerhead turtle – is misschien iets kleiner dan haar imposante zus de lederschildpad, maar minstens zo fascinerend. Met haar stevige, roodbruine schild en grote kop straalt ze kracht uit. Ze kan tot 120 kilo wegen, en haar sterke kaken zijn perfect gebouwd om harde schelpen van krabben en weekdieren te kraken.

In Zuid-Afrika is de dikkopschildpad een echte thuisblijver: de stranden van iSimangaliso Wetland Park, van Sodwana Bay tot Kosi Bay, vormen haar belangrijkste broedgebied in de hele zuidwestelijke Indische Oceaan. Hier keert ze jaar na jaar terug – vaak naar exact hetzelfde strand – om haar eieren te leggen. Het is een wonder van instinct en navigatie: soms zwemt ze duizenden kilometers door de oceaan, maar vindt moeiteloos haar geboorteplek terug.

Overdag jaagt ze in de warme, voedselrijke wateren langs de oostkust. Ze voedt zich met zeeslakken, kreeftachtigen en kwallen, en duikt soms wel 200 meter diep. Ondanks haar robuuste uiterlijk is ze verrassend elegant onder water, haar voorvinnen bewegen soepel als vleugels. ’s Nachts, tijdens het broedseizoen, verandert ze in een beeld van geduld. Urenlang graaft ze met haar achtervinnen een nest, legt tot 120 eieren, bedekt ze zorgvuldig en verdwijnt daarna geruisloos in de zee.

Het is een kwetsbare, maar hoopvolle cyclus. Dankzij jaren van bescherming – met name in het iSimangaliso Wetland Park – groeit de populatie weer gestaag. Wat ooit een bedreigde soort was, herstelt zich langzaam. En als je ooit de kans krijgt om pasgeboren schildpadjes te zien kruipen richting zee, begrijp je waarom zoveel mensen hun hart aan deze dieren verliezen.