Je ziet hem vaak pas als hij wegspringt — een grijze schim die in één vloeiende beweging verdwijnt in het struikgewas. De grijze duiker is een meester in onzichtbaarheid, een overlever die zich moeiteloos aanpast aan bijna elk landschap: van de dorre Karoo tot de groene hellingen van Limpopo.

Zijn vacht is kort en dicht, met een kleur die lijkt te veranderen met het licht — soms zilvergrijs, soms zandbruin. Hij leeft alleen, stil, en beweegt met de bedachtzame voorzichtigheid van iemand die de bush beter kent dan wie dan ook. Waar anderen in kuddes leven, kiest de grijze duiker voor vrijheid.

Toch heeft hij een nieuwsgierige kant. Hij blijft vaak vlakbij nadat hij is weggedoken, en gluurt tussen de takken door om te zien of het gevaar wel echt voorbij is. Zijn ogen glanzen, zijn oren draaien onafgebroken — altijd alert, altijd klaar om in een fractie van een seconde te verdwijnen.

’s Avonds, als het licht zacht wordt, komt hij uit zijn dekking om bladeren, fruit en bloemen te eten. Soms zelfs iets verrassends: een insect of een vogeleitje. Niet kieskeurig, wel slim — precies wat je nodig hebt om overal te kunnen leven.