Een jachtluipaard beweegt niet — ze glijdt. Ze is de danseres van de savanne: lichtvoetig, geconcentreerd, en met ogen die kilometers vooruit lijken te kijken. Geen ander dier combineert zo’n snelheid met zo’n gracieuze rust. In volle sprint kan ze tot 110 km/u halen, maar ze gebruikt die kracht met zorg. Eén verkeerde sprong, één misstap — en de jacht is voorbij.

Anders dan de meeste katachtigen jaagt ze overdag. De zon schittert op haar gouden vacht, de zwarte tranenstrepen glijden langs haar snuit als eyeliner van een bush-model. Ze vertrouwt op haar zicht, niet op haar geur. Eerst volgt ze, dan versnelt ze — en dan, plotseling, is het voorbij. Een paar seconden, een wolk stof, een kloppend hart.

Maar achter die perfectie schuilt kwetsbaarheid. Ze leeft vaak alleen of met haar jongen, kwetsbaar voor leeuwen, hyena’s en de harde wetten van de natuur. Toch houdt ze stand, met elegantie en moed. Een moeder-cheeta is een van de dapperste dieren in Afrika — altijd alert, altijd zorgzaam, en bereid om haar kroost te verdedigen met niets meer dan snelheid en strategie.