Er is geen vogel die de Zuid-Afrikaanse lucht zó opfleurt als de violetborstscharrelaar. Hij lijkt haast geschilderd — met tinten van turquoise, lila, blauw en smaragd die fonkelen in het zonlicht. Wanneer hij vliegt, is het alsof de hemel zelf even in beweging komt.

Je ziet hem vaak alleen op een dode tak of een paaltje langs de weg. Altijd alert, kop een beetje scheef, klaar om zich op een nietsvermoedende sprinkhaan te storten. Hij jaagt vanuit de lucht — flitst naar beneden, grijpt zijn prooi, en keert dan terug naar zijn uitkijkpost alsof niets gebeurd is.

Tijdens het broedseizoen verandert zijn rustige houding in pure show. Mannetjes vliegen acrobatisch omhoog, maken kurkentrekkers in de lucht en laten hun kleuren dansen in het zonlicht — een liefdesverklaring in slow motion. Geen serenade, maar een luchtballet.

Zijn roep is verrassend rauw: een krassend rak-rak-rak dat totaal niet past bij zijn elegante uiterlijk. Maar dat maakt hem alleen maar sympathieker — hij is de kleurrijke paradijsvogel met het stemgeluid van een oude jeep.