Er is geen dier dat zo nederig en tegelijk zo heroïsch is als de mestkever. Hij leeft van wat anderen achterlaten — letterlijk — en maakt er iets van. Met zijn voorpoten vormt hij een perfecte mestbal, vaak groter dan hijzelf, en rolt die dan met verbazingwekkende vastberadenheid over het zand. Achteruit. Met zijn kop omlaag. En nul gevoel voor richting.

Toch komt hij er meestal wél. Elke mestbal is een zorgvuldig project: een voedselvoorraad, een nestplek, en soms zelfs een liefdesaanzoek. Het mannetje rolt, het vrouwtje kijkt goedkeurend toe, en samen graven ze de bal in om er eitjes in te leggen. Een nieuw leven, geboren uit — jawel — poep.

Hun rol in de natuur is enorm. Door mest in te graven, beluchten ze de bodem, verspreiden zaden en houden de savanne schoon. Zonder mestkevers zou de bush letterlijk verstopt raken. En misschien is dat precies waarom wij ze zo bewonderen: ze doen het vieze werk, maar met stijl.

En hun gedrag? Dat is pure komedie. Ze rollen hun bal met een soort onwrikbare toewijding — recht over paden, tegen stenen op, over hun eigen poten heen — en als de bal wegrolt, beginnen ze gewoon opnieuw. Geen drama, geen gejammer, gewoon: 'Oké, dan nog een keer.'

In Kruger heeft men zelfs verkeersborden geplaatst met 'Dung beetles have the right of way' (mestkevers hebben voorrang). En terecht. Als er één dier is dat respect verdient, is het deze kleine krachtpatser. De leeuw mag dan de koning zijn, maar de mestkever is de werknemer van de maand.