Je zou er zo overheen kijken: een klein kuiltje in het zand, niet groter dan een munt. Maar wat daaronder schuilt, is pure genialiteit. De larve van de mierenleeuw — een van de slimste jagers van de bush — graaft een perfecte trechter en wacht geduldig. Zodra een nietsvermoedende mier afdaalt, glijdt die uit, struikelt, en verdwijnt in de val. Eén knip met die kaken, en het zand sluit zich weer.

Overdag zie je alleen die kleine kuiltjes. Maar ’s nachts, als het warm blijft, verandert de mierenleeuw in een sierlijk insect dat lijkt op een libel. Een korte fase van vrijheid voordat het leven weer doorgaat in het zand. Het is de bush op zijn best: zelfs de kleinste hoekjes barsten van leven en overlevingsdrang.