In het droge westen van Zuid-Afrika, waar regen schaars is en de grond knispert onder je voeten, leeft een kikker die de woestijn tot leven brengt: de Namaqua regenkikker. Een piepklein, rond bolletje met pootjes die eigenlijk te kort lijken voor het werk dat ze doen. Toch is dit zandbewonertje een meester in overleven.

De Namaqua regenkikker brengt het grootste deel van zijn leven ondergronds door. Hij graaft zich in het losse zand in en wacht — soms wekenlang — tot de lucht zwaar wordt van vocht. Zodra de regen valt, hoor je hem roepen: een hoog, komisch piepend geluid, als een badeend met persoonlijkheid. Dat geluid echoot tussen de duinen en fynbos, en markeert het begin van zijn korte, drukke seizoen boven de grond.

Zijn huid is lichtbruin tot zandkleurig, met donkere vlekken en soms een wat roze gloed. Die tinten maken hem bijna onzichtbaar in zijn omgeving. Wordt hij bedreigd, dan blaast hij zich op tot een kleine ballon en laat hij een verontwaardigd piepje horen — half dreiging, half stand-upcomedy.

Deze kikker is klein, maar dapper. Hij symboliseert alles wat Namaqualand zo bijzonder maakt: veerkracht, verrassing en leven dat opduikt op de meest onverwachte momenten.