De witte neushoorn is de zachtmoedige reus van de bush. Massief en kalm, met een huid als leer en een blik die tegelijkertijd oeroud en wijs lijkt. Hij weegt tot 2,5 ton, maar beweegt met verrassende gratie — als een levende tank met de ziel van een dromer.

Zijn naam is eigenlijk een misverstand: 'white' is afgeleid van het Afrikaanse woord “wyd”, wat “wijd” betekent, verwijzend naar zijn brede lippen. Die brede bek is perfect voor grazen — hij eet bijna onafgebroken, met zijn kop laag over de grond, alsof hij de aarde leest terwijl hij loopt.

Witte neushoorns zijn sociale dieren. Je ziet ze vaak in kleine groepjes, meestal een moeder met haar kalf of een paar rustige mannetjes samen. Ze zijn tolerant, bijna zachtaardig — zolang niemand te dichtbij komt. Dan zie je plots die immense kracht: een snuif, een stap naar voren, en iedereen weet — dit is zijn terrein.

Wat veel mensen verrast, is hoe stil een neushoorn eigenlijk is. Alleen het zachte schrapen van hoef op zand, het ritme van ademhaling, en af en toe een zacht 'snort' om een vlieg te verjagen. In dat moment voelt het alsof de tijd zelf vertraagt.

Toch draagt elke ontmoeting met een witte neushoorn ook iets bitters in zich. Ze zijn het symbool geworden van bescherming — én van verlies. Hun hoorns, gemaakt van hetzelfde materiaal als onze nagels, hebben hen tot doelwit gemaakt van stroperij. En elke keer dat je er één ziet grazen, voel je de verantwoordelijkheid: dit mag nooit verdwijnen.