Het nijlpaard is het toonbeeld van tegenstrijdigheid: hij ziet eruit als een knuffelige ton op pootjes, maar behoort tot de gevaarlijkste dieren van Afrika. Overdag ligt hij heerlijk in het water te dobberen, alleen zijn oren, ogen en neus boven het oppervlak — als kleine periscopen in de zon. Maar zodra de nacht valt, komt hij aan land. En dan wordt de stille waterbewoner een hongerige wandelaar die kilometers aflegt op zoek naar vers gras.

Ze zijn luidruchtig, sociaal en eigenaardig charmant. Hun gebrul — een mengeling van knorren, loeien en blazen — klinkt als een lach die door het water rolt. Als je ooit een lodge aan een rivier hebt, hoor je ze ’s nachts gegarandeerd: dat onmiskenbare, grommende geluid dat de bush laat trillen.

Ondanks hun formaat en gewicht bewegen ze verrassend soepel in het water. Ze lopen over de bodem, duwen zich af en zweven dan weer omhoog om adem te halen. En ja — ze zijn snel. Heel snel. Vooral als je tussen hen en het water komt te staan. 'Iedereen lacht om het nijlpaard — tot het begint te rennen.'