De parelgrijze kerkuil is een spookachtige verschijning — letterlijk. Met zijn hartvormige gezicht, pikzwarte ogen en grijswitte vleugels lijkt hij gemaakt van maanlicht. Hij glijdt geruisloos door de nacht, zo stil dat zelfs de muizen pas beseffen wat er gebeurde als het al te laat is.

Zijn naam heeft hij te danken aan zijn voorkeur voor menselijke bouwsels: kerken, schuren, oude silo’s. Hij leeft dicht bij mensen, vaak zonder dat we hem ooit opmerken. In Zuid-Afrika jaagt hij graag rond boerderijen en dorpen, waar de muizenpopulatie zijn menukaart vormt. Zijn roep is geen zachte 'hoo-hoo', maar een snerpend, raspig geluid — een beetje als een oude deur die opengaat in de nacht.

Toch heeft die klank iets geruststellends. Het is de stem van een stille bewaker die het land vrij houdt van ongedierte. En wie hem ooit met uitgespreide vleugels heeft zien zweven in het schemerlicht, weet dat er weinig in de natuur is dat zo stil én zo indrukwekkend kan zijn.