Er is geen vogel die zó veel persoonlijkheid in zo’n klein lijfje weet te proppen als de parelhoen. Ze bewegen in groepjes als een kleine dorpsgemeenschap: altijd pratend, altijd samen, en nooit écht stil. Hun geluid — dat harde ka-ka-ka-ka! of buck-wheat! — hoor je vaak nog voordat je ze ziet, ergens tussen het droge gras en het rode stof.

De meest voorkomende soort, de helmparelhoen, is makkelijk te herkennen: een grijs lijf vol witte stippen, een kale blauwe kop met rode lelletjes en natuurlijk dat rare helmpje bovenop. De knoopkop parelhoen daarentegen heeft een warrige zwarte kuif, alsof hij net uit bed komt. Die leeft meer in bosrijke gebieden, vooral langs de oostkust.

Parelhoenders rennen liever dan dat ze vliegen. Zodra er gevaar dreigt — een slang, een jakhals, of gewoon een voorbijrijdend voertuig — gaan ze er hollend vandoor, luid protesterend, als een stel kippen met teveel koffie op. Maar vergis je niet: ze zijn slim, waakzaam en belangrijk voor de bush. Ze eten insecten, zaden en zelfs kleine reptielen, en houden zo het ecosysteem in balans.

’s Avonds zoeken ze een boom op om in te slapen, dicht tegen elkaar aan, veilig boven de grond. En ’s ochtends dalen ze weer af, scharrelend door het stof, altijd samen, altijd rumoerig.

Ze zijn misschien alledaags, maar toch onmisbaar. Een safari zonder parelhoenders is als een maaltijd zonder kruiden — het mist gewoon iets.