De gemarmerde rietkikker is een meesterwerkje op miniformaat — alsof iemand met penseel en fantasie over zijn huid heeft geschilderd. Elke kikker heeft zijn eigen patroon en dus zijn geen twee kikkers hetzelfde. Gevlekt of gestreept in wit, beige, groen, rood of geel, met rode bovenbenen en voeten. Alsof hij rechtstreeks uit een schilderij is gesprongen. Vandaar dat hij ook wel de geschilderde rietkikker wordt genoemd.

Overdag verstopt hij zich tussen bladeren en rietstengels, zo stil dat je hem nauwelijks opmerkt. Maar zodra de avond valt en de lucht warm en vochtig wordt, barst zijn wereld los. Dan hoor je een kakofonie van hoge, schelle roepjes — het soort geluid dat klinkt alsof iemand een miniatuurxylofoon heeft laten vallen in het water. Samen vormen die kikkers een koor dat de nacht tot leven wekt.

Hun leefgebied verandert constant. Soms zitten ze aan de rand van een modderpoel, soms op een lelieblad, en na een regenbui lijken ze van overal tegelijk te komen. Hun zuignapjes aan de tenen maken hen perfecte klimmers — ze kunnen moeiteloos tegen riet, ramen en zelfs lodge-muren op. Een typische Zuid-Afrikaanse regenavond is niet compleet zonder hun muziek.