Er is weinig dat meer 'Zuid-Afrika' zegt dan een dassie dat op een warme rots ligt te zonnebaden. Ze liggen daar met halfgesloten ogen, een tevreden gezicht en nul haast — precies wat wij allemaal zouden moeten doen op een warme Zuid-Afrikaanse middag.

Maar achter dat rustige uiterlijk schuilt een slim en sociaal dier. Dassies leven in kolonies en communiceren met piepjes, fluittonen en trillingen. Ze hebben vaste zonneplekken, uitkijkposten en een duidelijk hiërarchisch systeem. En als er gevaar dreigt, waarschuwt één rotsklipdas de rest met een schel alarmgeluid — waarna de hele kolonie in een oogwenk tussen de spleten verdwijnt.

Het meest verrassende aan de dassie? Haar familiebanden. Ondanks haar formaat (ongeveer dat van een grote cavia) is ze genetisch het nauwst verwant aan de olifant en de zeekoe. Ze heeft zelfs miniatuurversies van slagtanden, plantenetende kiezen en zweet via haar voetzolen — kleine olifanten in een bontjas, zeg maar.

Je vindt ze overal waar er rotsen en zon zijn: van de Tafelberg tot stadsparken en bergpassen. Ze lijken alles te observeren — toeristen, vogels, en elkaar — met een blik die zegt: 'Wij waren hier eerst.'