De pangolin is het mysterie van de Afrikaanse nacht. Hij is gehuld in schubben van keratine — hetzelfde materiaal als je nagels — en beweegt met een voorzichtige gratie die niet van deze wereld lijkt. Zijn lichaam glanst in het maanlicht, zijn lange staart sleept zacht over het zand, en met zijn smalle snuit speurt hij geduldig naar mieren en termieten.

Hij is eenzaam, verlegen, en volmaakt aangepast aan een leven in stilte. Overdag slaapt hij in holen of onder boomwortels, ’s nachts zwerft hij traag door het landschap. Zijn loopje is onhandig en aandoenlijk tegelijk — als iemand die te laat op een feestje komt maar toch waardig blijft.

Zijn tong kan langer worden dan zijn eigen lichaam, en als hij bedreigd wordt, rolt hij zich op tot een perfecte bal — een levend pantser waar zelfs leeuwen hun tanden op stukbijten. Toch is het niet de natuur, maar de mens die zijn grootste vijand is. Pangolins worden nog steeds illegaal gevangen voor hun schubben en vlees, wat ze tot de meest gesmokkelde zoogdieren ter wereld maakt.

En dat maakt elke ontmoeting des te specialer. Zelfs doorgewinterde rangers worden nog stil als ze er één zien — niet van angst, maar uit respect. Dit dier is geen trofee, geen spektakel, maar een symbool van alles wat wild, puur en kostbaar is aan Afrika.

Een pangolin zie je niet omdat jij hém zoekt, maar omdat hij besluit jou toe te laten.