Ze is de elegantie zelve, met poten als de benen van een model en een blik die zegt: 'Ik doe niet aan vliegen, ik stap mijn eigen pad." De secretarisvogel is een van Afrika’s meest opvallende verschijningen — lang, slank, met een kuif van zwarte veren die achter haar hoofd wapperen als pennen in een ouderwets schrijfkantoor.

Die naam kreeg ze waarschijnlijk van oude ontdekkingsreizigers, die vonden dat haar kuif deed denken aan een klerk met ganzenveren achter het oor. Maar vergis je niet: achter die sierlijke verschijning schuilt een dodelijke jager. Ze jaagt niet vanuit de lucht, maar te voet — met vlijmscherpe trappen waarmee ze slangen, muizen en zelfs kleine vogels uitschakelt. Eén goed gemikte trap, en de prooi is geschiedenis.

Het is een spectaculair gezicht: een vogel van bijna anderhalve meter hoog die met krachtige passen door het gras schrijdt, de zon op haar veren, ogen scherp als een laser. Ze werkt vaak in koppels, waarbij de één het gras opjaagt en de ander toeslaat — pure efficiëntie in beweging.

Toch heeft ze iets aandoenlijks. Als ze even stilstaat met haar kuif in de wind, lijkt ze bijna filosofisch te kijken — alsof ze nadenkt over de toestand van de wereld. En dat past haar: ze is zeldzaam geworden, maar nog altijd een symbool van gratie, kracht en vastberadenheid.