De struikhaas is de stille danser van de schemering. Overdag is hij onzichtbaar, verscholen in het gras, maar zodra de zon verdwijnt, komt hij tot leven — oren rechtop, ogen als glanzende knopen, en spieren die trillen van paraatheid.

Hij leeft meestal alleen, vertrouwend op zijn snelheid en schutkleuren in plaats van gezelschap. Zijn vacht — een mix van grijs, bruin en wit — maakt hem bijna één met de aarde. En dat is ook precies zijn bedoeling, want in de bush geldt: wie opvalt, verdwijnt.

Toch heeft de struikhaas een zekere flair. Wanneer hij schrikt, schiet hij weg in zigzag-bewegingen, die zelfs een jakhals in de war brengen. Soms stopt hij even, draait zich om, en kijkt je aan met die grote, oplettende ogen — alsof hij wil zeggen: 'Was dat alles wat je in huis had?'

’s Nachts zie je ze vaak langs wegen of paden, gevangen in het licht van een koplamp. Dan bevriezen ze even, voordat ze met een paar krachtige sprongen verdwijnen in het donker. Hun beweging is zo elegant dat het bijna poëzie wordt — een vers in het ritme van Afrika.