De witruggier is de klassieke gier uit elk safari-verhaal — groot, indrukwekkend en met een neus voor de dood. En toch is hij allesbehalve luguber. Integendeel: zonder hem zou de savanne binnen een paar dagen veranderen in een broeinest van ziekte en stank. Witruggieren zijn de schoonmaakploeg van de bush.

Zijn naam komt van de witte vlek op zijn rug, die oplicht als hij in de zon cirkelt. En dat doet hij veel. Hoog in de lucht zweeft hij op warme luchtstromen, zijn ogen scherp als een verrekijker. Zodra hij een roofdier ziet of een soortgenoot naar beneden ziet duiken, volgt hij in een gracieuze spiraal. Binnen enkele minuten kan de lucht boven een karkas zwart zien van de vleugels.

Aan de grond verandert het rustige zweven in chaos: gegraai, gefladder, gesis. Elke vogel probeert een hap te bemachtigen, en binnen een kwartier is er van het karkas niets meer over dan botten en stof. Smerig? Misschien. Briljant efficiënt? Absoluut.