Als er één dier is dat bewijst dat zelfs de droogste plekken van Afrika vol leven zitten, dan is het de woestijnregenkikker. Een klein, rond wezentje met een permanent verbaasde blik en een stem die viral is gegaan op internet. Wie zijn geluid hoort, begrijpt meteen waarom: het klinkt als een piepend speelgoedje dat dringend aandacht wil — een “squee-squee-squee!” dat je gegarandeerd doet glimlachen.

De woestijnregenkikker leeft in een wereld waar het zelden regent. In plaats van regen vertrouwt hij op mist van de Atlantische Oceaan, die ’s nachts over de duinen rolt en de grond net vochtig genoeg houdt om in te overleven. Hij brengt het grootste deel van zijn leven onder het zand door, slechts enkele centimeters onder de oppervlakte. Daar is het koel, vochtig en veilig. ’s Nachts kruipt hij eruit om insecten te zoeken, zijn buik laag over het zand, alsof hij een miniatuur-tank bestuurt.

Zijn huid is lichtbruin tot bijna doorschijnend beige, met een zachte glans van zandkorrels die eraan blijven kleven. Zijn poten zijn kort en stevig — gemaakt om te graven, niet om te springen. Want springen? Daar doet de woestijnregenkikker niet aan. Als iets hem bedreigt, blaast hij zich op tot een kleine zandbal met attitude en piept hij alsof hij protesteert tegen de hele situatie. Een defensiestrategie die even komisch als effectief is.

Ondanks zijn formaat (amper vier centimeter!) is hij een icoon geworden. Niet alleen omdat hij schattig is, maar omdat hij symbool staat voor leven op de rand —voor de dieren die in stilte floreren in een landschap dat voor ons onbewoonbaar lijkt.