De woestijnkameleon is de overlever bij uitstek. In een wereld van hitte, zand en schaarste heeft hij geleerd om van weinig te leven — en er nog goed uit te zien ook. Hij is groter en forser dan zijn Kaapse neef, met een doffer kleurenpalet dat perfect aansluit bij het duinlandschap: beige, bruin en grijs, met hier en daar een zandkleurige gloed.

Overdag zie je hem langzaam over het hete zand kruipen, poten hoog geheven om de ergste hitte te ontwijken. Hij jaagt op kevers, sprinkhanen en alles wat beweegt — soms zelfs op insecten die vastlopen in het zand. Zijn kleurveranderingen zijn minder voor de show en meer voor overleving: lichter om zon te weerkaatsen, donkerder om warmte op te slaan.

En dan dat gezicht — met die trage, bijna filosofische blik. Het lijkt alsof hij nadenkt over het leven, maar in werkelijkheid scant hij de woestijn voor zijn volgende maaltijd. Een echte zen-meester met een uitstekend richtvermogen.

In de vroege ochtend, als de zon nog laag hangt, zie je ze soms half ingegraven in het koele zand. En zodra het te heet wordt, verdwijnen ze — niet in de lucht, maar in de schaduw van hun eigen slimheid.