Het wrattenzwijn is de clownsacteur van de bush. Met zijn borstelige vacht, kromme slagtanden en eeuwige frons is hij niet bepaald een schoonheidsprijswinnaar — maar zodra hij begint te rennen, met die rechtopstaande staart als antenne, moet iedereen glimlachen.

Hij leeft in familiegroepjes, de zogenaamde sounders, meestal bestaande uit vrouwtjes en hun jongen. Overdag zie je ze knielend grazen (letterlijk — ze zakken door hun voorpoten!) of badderen in modderpoelen om af te koelen. 's Nachts kruipen ze terug in holen, meestal die van wrattenzwijnen vóór hen — met de kop naar de uitgang, klaar om bij gevaar pijlsnel te ontsnappen.

Hun naam danken ze aan de wrattenachtige knobbels op hun kop, die eigenlijk verdikte huiddelen zijn ter bescherming tijdens gevechten. En ja, ze kunnen écht vechten — met felle stoten van hun slagtanden verdedigen ze hun jongen of territorium.

Maar het mooiste aan het wrattenzwijn is zijn karakter. Hij is niet elegant, niet stil, niet sierlijk. Maar wel slim, zachtaardig en taai. En iedereen die ooit een moeder met haar kleine ‘pumbaatjes’ zag weghuppelen, weet: dit dier steel je hart.