Je ziet hem al van ver: die enorme, statige gestalte met felrode snavel, zwarte borst en spierwitte vleugels. De zadelbekooievaar is geen doorsnee vogel — hij lijkt eerder uit een sprookje weggelopen dan uit de Afrikaanse bush. Zijn snavel is een kunstwerk op zich: rood, geel en zwart, met dat opvallende “zadel” aan de basis dat hem zijn naam geeft.

Hij beweegt met kalme waardigheid, alsof hij weet dat hij indruk maakt. Langs de oevers van rivieren stapt hij langzaam door het ondiepe water, de blik strak naar beneden gericht. Dan — bliksemsnel — slaat hij toe. Eén welgemikte beweging en de vis is weg, verzwolgen in die kleurrijke snavel.

Zadelbekooievaars leven meestal in paartjes die jarenlang samen blijven. Ze communiceren nauwelijks met geluid, maar des te meer met lichaamstaal: buigingen, vleugelbewegingen, het elegant strekken van de hals. En wanneer ze samen over het water vliegen — wit en zwart tegen de blauwe lucht — lijkt het even alsof de bush zelf adem inhoudt.

Ze zijn niet alleen mooi, maar ook zeldzaam. In veel delen van Zuid-Afrika wordt hun aanwezigheid als een teken van een gezond ecosysteem gezien: waar zadelbekken zijn, is water schoon en leven in overvloed.