De zadeljakhals is de slimme opportunist van de savanne. Altijd alert, altijd bezig, en altijd nét te laat bij de leeuw — of op tijd, afhankelijk van hoe je het bekijkt. Met zijn zwarte “zadel” over de rug en oranjebruine flanken is hij gemakkelijk te herkennen, zeker wanneer de ochtendzon zijn vacht doet glanzen.

’s Nachts hoor je hem vaak het eerst: een klaaglijke, jankende roep die over de vlaktes draagt. Eén jakhals roept, de ander antwoordt — en voor je het weet, zingt de hele bush mee in een duet van melancholie en mysterie. Het geluid is onmiskenbaar Afrikaans. Waar leeuwen jagen en hyena’s lachen, daar zingt de jakhals zijn eigen verhaal.

Zadeljakhalzen leven meestal in paartjes die levenslang bij elkaar blijven — een zeldzaamheid in de dierenwereld. Samen jagen ze op muizen, vogels, jonge impala’s of achtergelaten prooien van leeuwen. Slim, snel en onverschrokken — soms zie je ze zelfs een leeuw uitdagen voor een hapje restvlees, en tot verbazing van iedereen ermee wegkomen.

Hun pups worden met zorg grootgebracht in holen, vaak tussen rotsen of termietenheuvels. Beide ouders jagen én voeden — een team in hart en nieren. Er zit iets aandoenlijks in hun sluwe blik, iets menselijks in hun samenwerking.