Er is geen geluid in Afrika dat zoveel mensen herkent als de roep van de Afrikaanse zeearend. Helder, krachtig, en een tikkeltje melancholisch — het is het volkslied van de bush. Zodra ze roept, weet je dat er water in de buurt is. En waar water is, is leven.

Met haar witte kop, donkere vleugels en kastanjebruine borst is ze onmiskenbaar. Ze zit vaak hoog in een boom, wachtend. Dan plots — een duik, vleugels gespreid, klauwen vooruit — en ze grijpt met chirurgische precisie een vis van het wateroppervlak. Soms zie je haar met de buit nog spartelend wegvliegen, glanzend in de zon.

Ze leeft in koppels en is haar partner vaak jarenlang trouw. Samen patrouilleren ze over hun territorium en roepen ze naar elkaar over het water — een duet dat door merg en been gaat. Het klinkt als vrijheid zelf.

De Afrikaanse zeearend is niet zomaar een vogel; ze is een symbool. Voor veel Afrikaanse landen staat ze voor kracht, moed en onafhankelijkheid. En terecht — wie haar ooit in vlucht heeft gezien, begrijpt meteen waarom. en onthoudt: je hoort haar eerder dan je haar ziet — en als je haar eenmaal ziet, hoor je haar voor altijd.