De Zuidelijke hoornraaf is statig, oud en vol persoonlijkheid. Met zijn glanzend zwarte verenpak, rode keelzak en lange wimpers ziet hij eruit alsof hij net van de catwalk komt. Maar zijn een stem doet de bush trillen: een diepe, resonerende roep die lijkt op een verre trommel, echoënd over de ochtendmist.

Hij beweegt zich traag en doelgericht over de grond, samen met zijn familie. Want ja, dit is een echte familievogel. Roedels van vijf tot tien hoornraven trekken gezamenlijk door hun territorium, jagend op insecten, slangen, kleine reptielen en af en toe een nietsvermoedende kikker. Teamwork op z’n best — met humor, ruzietjes en duidelijke rollen.

De Zuid-Afrikaanse traditie zegt dat zijn roep regen aankondigt. Er is iets magisch aan dat diepe boem-boem-boem dat over het landschap rolt, alsof de aarde zelf even meezingt. Toch gaat het niet goed met hem — door verlies van leefgebied en trage voortplanting is hij bedreigd, en elk nest wordt met zorg gevolgd door natuurbeschermers.