Vroeg in de ochtend ben ik op weg naar Tzaneen. Een stadje op zo’n 1,5 uur rijden van de lodge. Hier bevindt zich ook de dichtstbijzijnde SPCA (Society for Prevention of Cruelty to Animals). Eerder die week hadden Vaughan en ik een flinke discussie, omdat hij vond dat ik mezelf beter moest beschermen als vrouw alleen in de bush. Ik vond het klinkklare onzin. Ik was niet alleen. Iedere dag was ik omringd met mensen; mijn personeel en gasten. Er waren zelfs dagen dat ik juist wel eens wat meer op mezelf wilde zijn. Zonder al die mensen om me heen. ‘Maar toch, Nat, er kan van alles gebeuren,’ zei Vaughan. Hij vond serieus dat ik een vuurwapen moest aanschaffen. ‘Al is het maar om een waarschuwingsschot af te vuren, zodra een wild dier te dichtbij komt.’ Ik wees het rigoreus af.

​

Mijn boodschap is duidelijk overgekomen en als Vaughan een paar dagen later terugkomt uit Louis Trichardt spreken we af voor een biertje. ‘Okay,’ zegt hij. ‘Het is duidelijk. Je wilt geen wapen, maar ik heb wel wat anders geregeld.’ Hij was op de terugweg langs de SPCA van Tzaneen gereden. Er zijn in Zuid-Afrika veel geredde honden, maar te weinig mensen die geïnteresseerd zijn in het adopteren van een hond uit het asiel. Daarom hebben ze in Tzaneen een aparte afdeling met honden die op de lijst staan om die week nog een spuitje te krijgen. Daar zag Vaughan een éénjarige Jack Russell mix en hij wist direct dat ze een perfecte match voor mij zou zijn. En hij had gelijk. Die middag rijd ik terug naar de lodge met Jaci-O op de passagiersstoel. Ze is mager, met een doffe vacht en zenuwachtig, maar met een heldere, nieuwsgierige blik in haar ogen. Vanaf die dag is ze geen seconde meer van mijn zijde geweken en ik niet van de hare. Ik geef haar aandacht, verzorging en eten, en zij waarschuwt mij voor gevaar. Maar boven alles onstaat er een onbreekbare band. Onze eigen symbiose.

​

Op de lodge kom je elke dag, zonder uitzondering, in contact met verschillende mensen uit alle delen van de wereld. In de bush kom je elke dag, zonder uitzondering, in aanraking met wilde dieren. En op al deze dagen had ik Sabi, Jaci of alletwee aan mijn zijde. Mijn twee maatjes en beschermengeltjes in de bush. Zelfs nu ik weer in Nederland woon, is Jaci een onlosmakelijk deel van mijn leven. Als ik in de ochtend naar beneden kom, staat ze me blij kwispelend, met haar voorpootjes op de trap al op te wachten. Elke dag maken we samen lange wandelingen door de velden, bossen of op het strand en in de avonden  ligt ze naast me op de. Ze heeft zich fantastisch aangepast aan haar nieuwe omgeving, is gezond en gelukkig. Ik zou me geen leven kunnen voorstellen zonder dit lieve, harige monstertje en elke dag houdt ze mijn ziel in verbinding met mijn geliefde Zuid-Afrikaanse bush.

​

Bij mijn definitieve vertrek uit Zuid Afrika bleef Sabi natuurlijk bij haar baasje Vaughan. Jaci stapte met mij op de KLM-vlucht naar Amsterdam. Vol zelfvertrouwen, met glanzende vacht en nog steeds een nieuwsgierige blik in haar ogen op weg naar een nieuw avontuur in Nederland. Elke dag herinnert ze mij aan mijn avonturen in het Afrika dat ik zo mis. En vaak denk ik terug aan de woorden van Vaughan bij ons afscheid: ‘Van een hok in de dodencel, naar een zorgeloos leven in een eerste wereldland. Dat is nog eens een hond met een succesverhaal!’