De dikstaartgalago is de grotere, luidruchtigere neef van de kleine galago — en eerlijk is eerlijk: het is een beetje een diva. Met zijn enorme, pluizige staart, grote oren en nieuwsgierige blik lijkt hij op een kruising tussen een kat, een muis en een knuffelbeer met slapeloze nachten.

’s Nachts hoor je zijn kenmerkende roep van ver: een rauw “kwaa-haa!” dat soms klinkt alsof iemand zachtjes in de verte lacht. Deze galago’s leven in losse familiegroepen, roepen elkaar, waarschuwen voor roofdieren en… flirten met verrassend veel overtuiging.

Hun staart gebruiken ze niet alleen om te balanceren, maar ook als dekentje tegen de kou. In de vroege ochtend kruipen ze in een boomholte en rollen zich op tot een bolletje fluff. Soms alleen en soms met z’n tweeën tegen elkaar aan.

Ze eten fruit, insecten, kleine reptielen — en hebben een voorkeur voor de nectar van bepaalde bomen. En wie geluk heeft, ziet ze springen met de sierlijkheid van een trapezekunstenaar, hun ogen glinsterend in het licht van je zaklamp.