De lierantilope is misschien wel de onzichtbare kampioen van de savanne. Hij heeft niet de flamboyante kleuren van de nyala of de beroemde status van de impala, maar zodra hij begint te rennen, is het duidelijk: dit is pure elegantie in beweging. Zijn lange poten lijken de grond nauwelijks te raken, zijn kop blijft hoog, en zijn grote, glanzende ogen volgen alles om hem heen met alerte rust.

Zijn naam dankt hij aan de prachtige, naar achter gebogen hoorns van het mannetje — in de vorm van een lier. Ze geven hem een bijna muzikale gratie, alsof hij elk moment een symfonie van stof en licht kan starten. Als je een groep lierantilopen in galop hebt gezien bij zonsondergang, met dat koperkleurige licht dat over hun bruine vachten glijdt, vergeet je dat beeld nooit meer.

Lierantilopen leven in kleine kuddes, geleid door een dominante stier die constant zijn territorium bewaakt. Hij markeert zijn gebied met geur, krabt in het zand en poseert op kleine heuveltjes — niet uit ijdelheid, maar om te laten zien dat hij de baas is. Toch zijn ze sociaal, en soms sluiten verschillende kuddes zich samen tot grotere groepen, vooral in het regenseizoen als het gras sappig is.

Hun gedrag heeft vaak iets komisch: stieren die om beurten op een termietenheuvel gaan staan om elkaar te imponeren, terwijl de vrouwtjes rustig verder grazen alsof ze het allemaal al eens hebben gezien.

En dan dat tempo. De lierantilope is een van de snelste antilopen van Afrika, met snelheden tot wel 90 km/u. Een wonder dat hij ondanks die snelheid soms letterlijk over zijn eigen poten struikelt — tja, zelfs in de bush is gratie een glijdende schaal.