De zwarte neushoorn is het temperamentvolle neefje van de witte neushoorn en volgens velen eigenlijk de enige neushoorn die in de BIG 5 thuishoort. Hij is kleiner, koppiger, en met een eigen wil waar zelfs de bush respect voor heeft. Hij is solitair, onvoorspelbaar en verrassend snel voor zijn gewicht. En hoewel hij zelden de confrontatie zoekt, is hij altijd klaar om zijn punt te maken — letterlijk.

In tegenstelling tot de witte neushoorn, die graast, is de zwarte een bladereter. Zijn puntige, grijpgrage lippen werken als een pincet, waarmee hij bladeren van struiken plukt. Hij houdt van dichte vegetatie, waar hij zich kan verbergen en in stilte kan bewegen. Zijn ogen zien slecht, maar zijn reuk en gehoor zijn fenomenaal — hij ruikt je eerder dan jij hem ziet.

Wie ooit oog in oog heeft gestaan met een zwarte neushoorn, vergeet dat moment nooit. Eerst hoor je een zacht knakken van takken, dan verschijnt hij — donker, imposant, en met die typische norse blik. Hij snuift, draait zijn kop, en lijkt je even te wegen. In dat ogenblik voel je de oeroude energie van Afrika — rauw, puur, onversneden.

Toch heeft hij, achter die stoere façade, iets kwetsbaars. Hij leeft vaak alleen, zwerft door enorme gebieden, en moet zich voortdurend beschermen tegen stropers. Zijn hoorn is hem bijna fataal geworden — en dat maakt elke ontmoeting met hem des te intenser.

De witte neushoorn graast met zijn hoofd naar beneden. De zwarte kijkt je recht aan. Waar de witte rust brengt, brengt de zwarte ontzag.