Verscheurd tussen twee geliefden

Torn between two lovers. Feeling like a fool. Loving both of you. Is breaking all the rules…

Het liedje van Mary MacGregor vult mijn auto terwijl ik stapvoets door een drijfnatte file schuifel. De ruitenwissers doen hun best, maar het is mijn eigen stem die boven alles uitkomt – wankel, maar bevrijdend luid. Een verstikte noot, een ingehouden snik. Dit lied raakt me elke keer weer. Het voelt alsof ze het voor mij heeft geschreven.

De eerste geliefde – de avonturier

Hij is het type dat je hart in één seconde kan laten overslaan. Hij ruikt naar zon en stof, naar warme wind en mogelijkheden. Hij is charismatisch, een tikkeltje wild, met ogen die altijd lijken te glinsteren alsof hij iets weet wat jij niet weet. Bij hem voel ik me levend. Zó levend dat het soms bijna eng is.

Hij is de geliefde die me laat geloven dat elke dag een avontuur is. Die me aan het lachen krijgt, me op plekken brengt waarvan ik nooit wist dat ze bestonden. Hij is warm, intens, grootser dan groot. Bij hem voel ik vrijheid – pure, onmetelijke vrijheid – maar ook het risico dat ik mezelf er volledig in verlies.

Hij is de geliefde die mijn hart sneller laat kloppen, die me laat dromen, die me z’n armen opent wanneer ik behoefte heb aan ruimte, lucht, wildheid. Maar tegelijkertijd…is hij onvoorspelbaar. Onrustig. Soms chaotisch. En van hem houden betekent altijd een vleugje pijn accepteren.

De tweede geliefde – de veilige haven

En dan is er de ander. Degene die me omhult met zachtheid, structuur en rust. Hij is vertrouwd. Hij is thuis. Hij is de geliefde die nooit te hard praat, die kleine dingen belangrijk maakt, die veiligheid ademt zonder dat het verstikt.

Hij staat stevig met beide benen op de grond en houdt me vast wanneer ik even geen richting zie. Hij is kalm, betrouwbaar en warm in een subtielere, stillere manier dan de eerste. Bij hem vind ik regelmaat – het soort dat me grondt, dat me helpt ademhalen.

Hij fluistert geen vurige beloften, maar legt een steady hand op mijn rug en zegt zonder woorden: “Ik ben er.”En soms is dát precies wat je nodig hebt.

Maar ook bij hem zit een pijn. Want hoe veilig hij ook is, hij kan soms voelen als een jas die nét niet helemaal past wanneer je verlangt naar zon op je huid en avontuur in je hart.

Verscheurd tussen twee geliefden

Ik praat er niet vaak over. Omdat het altijd een beetje voelt als verraad. Bij wie ik ook ben – diep van binnen mis ik de ander. Bij de avonturier voel ik heimwee naar rust. Bij de veilige haven voel ik het trekken van de horizon.

Het is een liefde die nooit volledig kan kiezen. En misschien hoef ik dat ook niet. Misschien is het oké dat mijn hart in tweeën gedeeld is – dat ik niet één, maar twee geliefden heb die me vormen, die me dragen, die me laten zijn wie ik ben.

En natuurlijk begrijp jij allang dat ik het niet over mensen heb. Mijn twee geliefden? Dat zijn mijn twee thuislanden.

De avontuurlijke, wilde, vurige geliefde? Zuid-Afrika. De vertrouwde, rustige, veilige geliefde? Nederland.

Wat een voorrecht om twee plekken te hebben die zo diep in mijn ziel wonen dat ik nooit écht tussen ze zal kunnen kiezen. Twee plekken waar ik me volledig thuis voel en volledig mezelf kan zijn.

Elke dag opnieuw houd ik van ze allebei. Maar elke dag opnieuw breken ze een klein beetje mijn hart...