De lucht trilde van de hitte, alsof de bush haar adem inhield. Ik kneep mijn ogen samen tegen de felle zon en keek naar de boom die ik zojuist met mijn team had uitgekozen. Geen dennenboom - want die groeien hier immers niet - maar een stevige loofboom die redelijk recht groeide. We hebben hem zojuist aan de rand van mijn terrein dat de lodge omringt, gekapt. Straks zetten we hem in de lounge van de lodge en gaan we hem versieren. Alsof het een echte kerstboom is.... Zachtjes mompelde ik: 'Een beetje anders dan in Nederland.'
Mijn herinneringen aan Kerst als kind in Nederland kwamen met dikke truien, warme chocolademelk, schaatsen op de sloten en sneeuwvlokken die op mijn wangen smolten. Hier, in de Zuid-Afrikaanse bush, was het een heel ander verhaal. De thermometer tikte 40 graden aan, de hemel was strakblauw, en de geuren van stof en droog gras werden gemengd met het aroma van houtskool van het braaivuur. Het was Kerst, maar niet zoals ik het kende vanuit mijn jeugd. Toch voelde het juist hier, tussen de acaciabomen en het geluid van tsjirpende krekels, magisch.
Kerst in de Zuid-Afrikaanse bush
Ik herinnerde me hoe ik de eerste keer Kerst in de bush had gevierd. Het contrast met thuis had me een beetje overvallen. Maar nu, jaren later, voelde ik de warmte van het feest op een andere manier. Niet van een open haard, maar van de verbondenheid van mensen en de eenvoud van de natuur.
De lodge was een drukte van belang. Gasten arriveerden in terreinwagens, bezweet maar opgewonden. De lodge was volgeboekt met gasten uit verschillende Europese landen én Zuid-Afrika. Een ware smeltkroes van culturen. We hadden de veranda van het hoofdgebouw al versierd met kleurrijke linten en handgemaakte decoraties. De takken van de boom hadden we behangen met lichtjes, glinsterende kralen en kleine houten, handgesneden diertjes als subtiele knipoog naar de omgeving. Een Nederlands gezin kwam net aan en lachte toen ze de boom zagen – een beetje scheef en stoffig, maar onmiskenbaar charmant. 'Kijk, onze Afrikaanse kerstboom!' zei een van de kinderen, terwijl hij vrolijk rond de boom danste.
Het feestmaal
Kerstavond draaide niet om een traditioneel diner met kalkoen en spruitjes, maar om een uitgebreide braai. Kersttradities in Zuid-Afrika zijn vooral op de Engelse keuken gebaseerd, maar in de bush kan een braai natuurlijk niet ontbreken. Ik had de tafels buiten onder de sterrenhemel neergezet, bedekt met wit linnen en kaarsen in gerecyclede wijnflessen. Het menu bestond uit een combinatie van lokale specialiteiten, zoals sappige kudu- en struisvogel steaks, schalen vol chakalaka, mieliepap en braaibroodjies. Voor de echte durfal had ik zelfs een schaaltje geroosterde en gekruide mopane worms neergezet, naast de chocolade kransjes. Voor het dessert had ik een buffet klaargemaakt met vooral Engelse kerstdesserts, zoals de onmiskenbare Christmas Pudding. Ik ben geen ster in bakken, dus had in de weken daarvoor al meerdere Christmas Puddings gemaakt om zeker te weten dat het goed zou gaan. En eerlijk gezegd was ik trots op het resultaat.
Terwijl de kinderen speelden op het gras en de kerstmuziek op de achtergrond klonk, hieven mijn gasten hun glazen om te proosten op een geslaagde Kerst in de Afrikaanse wildernis. Het was een avond vol vreugde, saamhorigheid en plezier. Zoals Kerst hoort te zijn waar ook ter wereld.
Kerst is waar je je thuis voelt
Terwijl de avond vorderde en de gasten zich om het kampvuur verzamelden, keek ik naar de sterren. Het was een Kerst zonder sneeuw, maar aan de hemel stonden miljarden sterren te schitteren. Een hemel vol met kerstverlichting die oneindig reikte.
Ik glimlachte toen ik aan mijn familie en vrienden in Nederland dacht, knus rond de tafel en voelde wat tranen achter mijn ogen prikken. Snel stond ik op, pakte een glas wijn en liep naar mijn gasten bij het kampvuur. 'Kerst is waar je je thuis voelt,' fluisterde ik tegen mezelf. En hier, in het hart van de Zuid-Afrikaanse wildernis, met de geur van de braai in de lucht en de melodieën van de bush op de achtergrond, was thuis dichterbij dan ooit.
Comments